Ο Χρήστος Ζαμπούνης ανέφερε ότι «όταν υπάρχει ακμή στην κοινωνία, υπάρχει ακμή και στο savoir vivre και το αντίθετο». Η χρυσή του εποχή ήταν η δεκαετία του 60, όπως αυτό αποτυπώνεται στις παλιές ελληνικές ταινίες, τότε που η Ελλάδα μετά από έναν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και έναν εμφύλιο άρχιζε να ορθοποδεί. Η αστικοποίηση του πληθυσμού έφερε ένα πρώτο ενδιαφέρον για το πώς φερόμαστε. Στη συνέχεια τη δεκαετία του 90 το savoir vivre γίνεται πάλι επίκαιρο, αφού η οικονομική ευμάρεια της χώρας (η οποία ήταν επίπλαστη- με δανεικά χρήματα), δίνει την ώθηση να θέλει ο κόσμος να μαθαίνει για τους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Βέβαια, το 90 ο κόσμος στρεφόταν περισσότερο στο να μάθει πώς να «τοποθετεί τα μαχαιροπήρουνα» στο τραπέζι και λιγότερο στο πώς να φέρεται με ευγένεια στους γύρω του, κάτι που έχει άμεση σχέση με την επίπλαστη όπως είπαμε οικονομική ευμάρεια. «Στις μέρες μας, η οικονομική κρίση, αυτός ο οικονομικός πόλεμος που βιώνουμε και που μας έχει καταρρακώσει, μας έχει κάνει να σκεφτόμαστε λιγότερο το «ευ φέρεσθαι». Από την πολιτική ηγεσία της χώρας, παρατηρούμε ότι έχει υιοθετηθεί ένα «χαλαρό» στυλ (ο πρωθυπουργός υποδέχεται τον Πρόεδρο των ΗΠΑ χωρίς γραβάτα και η γλώσσα του σώματός του όταν κάθεται είναι χαλαρή), το οποίο επηρεάζει και τους πολίτες». Παρόλα αυτά, «αν ο πολιτισμός είναι ό,τι έχει μείνει όταν τα έχουμε χάσει όλα, το savoir vivre είναι ότι έχει απομείνει όταν τα έχουμε χάσει όλα». Το savoir vivre δεν είναι τίποτα παραπάνω από κανόνες ευγένειας, που όποιος θέλει τους υιοθετεί, έτσι ώστε όπως όλοι οι κανόνες, να δείχνουν στον καθένα τι θέση έχει και ποιο το πλαίσιο που μπορεί να κινηθεί. Το savoir vivre σημαίνει ότι σεβόμαστε κυρίως τους άλλους. Η ευγένεια θέλει μια ενότητα στη συμπεριφορά. Την ίδια αντιμετώπιση πρέπει να έχουμε και στους ανώτερους και στους κατώτερους ιεραρχικά από εμάς. Άρα λοιπόν το savoir vivre στις μέρες μας δεν έχει εξάπλωση, γιατί προϋποθέτει ότι πρώτα πρέπει να σκέφτεσαι τον άλλον. Στον Πλούταρχο μαθαίνουμε ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες μάθαιναν στα παιδιά τους να μην διακόπτουν τους μεγαλύτερους. Επομένως το savoir vivre δεν έχει να κάνει με την οικονομική ευμάρεια. Είναι διαχρονικό και υπάρχει από τότε που υπάρχει πολιτισμός.
Η ενασχόληση του Χρήστου Ζαμπούνη με το savoir vivre έγινε τυχαία όπως μας το δήλωσε ο ίδιος: « Μόλις είχα γυρίσει από τη Γαλλία και πηγαίνοντας στη εφορία να τακτοποιήσω κάποια ζητήματα, ο μπροστινός μου ανοίγει την πόρτα για να περάσει. Συνηθισμένος από τη Γαλλία πίστευα ότι θα την κρατήσει για να περάσω κι εγώ, κάτι που δεν έγινε και φυσικά ην πόρτα μου ήρθε στο πρόσωπο. Αυτή ήταν και η αφορμή να ασχοληθώ με το savoir vivre. Τώρα που πηγαίνω στο Zonar’s και κάνω το ίδιο για να περάσει ο επόμενος, καταλήγω να κρατώ την πόρτα για πολλούς στη σειρά και όλοι με νομίζουν για τον θυρωρό του καταστήματος», ανέφερε χαριτολογώντας.
Μαζί του ο Χρήστος Ζαμπούνης είχε και 3 βιβλία του, από τα 17 που έχει γράψει συνολικά. Το Savoir Vivre επαυξημένο με κανόνες ευγενείας προσαρμοσμένους στην τεχνολογία (e mail, social media) και κανόνες ευγενείας για την πολιτική. Επίσης το βιβλίο του «ΠΑΟΚ αφού» για την αγαπημένη του ομάδα, αλλά και το νέο βιβλίο του που παρουσιάζεται εντός των ημερών «Τάβλι. Τύχη; Τέχνη;» Μάλιστα για το τελευταίο μας εξομολογήθηκε ότι έγραψε ολόκληρο βιβλίο για να μάθει να παίζει τάβλι.
Τέλος, ανέφερε ότι έμεινε εντυπωσιασμένος από το νεοκλασσικό κτίριο της «Εξωραιστικής», ένα λαμπρό παράδειγμα αρχιτεκτονικής που «μπαίνοντας μέσα εξημερώνεσαι, γίνεσαι άλλος άνθρωπος και φέρεσαι καλύτερα».
